केपी भुसाल  ‘अजस ’

कुनै एउटा ठूलो गाउंका मानिसहरू पधेरोबाट पानी बोकेर उनीहरूको दिनचर्या चलाइ रहेका थिए । धेरै मानिसको पानीको श्रोत एउटै पधेरो, त्यो पनि कुवा थियो । गर्मी बढ्दै गएपछि पानीको मूल सुक्दै जान्थ्यो। पानी लिनजादा पधेरोमा पालो पर्खनु पर्दथ्यो । मानिसहरू रातीमै पानीको जोहो गर्न थाले । रातीमा पनि कुवामा पानी कमी हुन थाले छ । त्येसै समयमा एकजना बुढीआमाले यसो भनिछिन्न’ ए दिदी बहिनीहो, था पायौ, आजभोलि पधेरोमा बाघ पनि आउन थालेछन् ।

आज बिहानपख म पधेरोमा गएकी थियें, पधेरोमा ता सातवटा बाघ बसेका थिएनि, झन्नै मलाई सिद्धाएनन’’आमाका यस्ता कुरा सुनेपछि’’बाघ पनि कहि सातोटा एकै ठाउँ बस्न सक्छन् , यो कुरा हुनै सक्दैन ।’’ यसो भन्दै एकजना महिला कड्किन । ’’होइन पाँचवटात पक्कै थिए’’ बुढी आमाले कुरा फेरिन।’’नचाहिदो कुरा कहाँ पाचँ पाचोटा बाघ एकै ठाउँ बस्न सक्छन् ।’’ अर्कीले कुरा थपिन् । होइन ’’तिनवटा त पक्कै थिए’’ आमाले जिद्दी लिइन् । यसो भनि रहदा पनि बुढीआमाका कुरा कसैले पत्याएनन् । ’’उसो भए दुइटा त म घटाउदै घटाउदिन’’ बुढी आमाले फेरि जर्कदै भनिन् । यसो भन्दापनि कसैले पत्याएनन् ।

तव सबै एक मुख भएर बुढीआमाको सातोजानेगरि करएछन् । यसपाली भने बुढीआमा लत्रदै ’’कुन्नितो खोसेर खोसेर गर्दै थियो । के हो ? भन्दै खिसिक्क हाँसिछन । यसरी बुढीआमाका एक्लै पानी बोक्ने सपना सबै चक्नाचुर भएछन् । अरूले हिस्स बुढी खिस्स दाँत भनेछन्।मान्छेको सोंच न हो ।
प्रकाशन मिति :२०७९ माघ १३